انیمیشن مرحله نوری فتو سنتز با جزئیات کامل
واکنشهای نوری فتوسنتز(واکنش های نوری فتوسنتز را فتولیز آب یا واکنش های هیل نیز می نامند)
فتوسنتز یک واکنش اکسید و احیا می باشد زیرا موجودات فتوسنتز کننده از طریق اکسید کردن آب به مولکول اکسیژن و احیای نیکوتین آمید آدنین دی نوکلئوتید فسفات(NADPH) ، الکترون را به صورت غیر چرخه‌ای منتقل می‌کنند. بخشی از انرژی فوتون از طریق اختلاف PH و اختلاف پتانسیل الکتریکی در دو طرف غشای فتوسنتزی به صورت انرژی پتانسیل شیمیایی (آدنوزین تری فسفات) ذخیره می‌شود. این ترکیبات پر انرژی انرژی لازم برای احیای کربن در واکنشهای تاریکی فتوسنتز را تامین می‌کنند.
کلروپلاست از نظر شکل ظاهرى مانند عدسى است، که داراى دو بخش اساسى مى‌باشد
۱.لاملا (غشاها) که شامل لاملاى استروما (غشاء دولايه) و لاملاى گرانا (غشاء نردباني) است. رنگيزه‌هاى فتوسنتزى در اين غشاها متمرکز هستند در قسمت غشاها انرژى نورى به انرژى شيميائى (فسفريلاسيون) تبديل مى‌شود که شامل: اکسيداسيون آب و توليد پتانسيل شيميائى است و يا به‌عبارت ديگر دى‌نوکلئوتيد آدنين نيکوتين اسيد (NADP+)، احياء مى‌شود و نيز ADP به ATP تبديل مى‌شود.
۲. استروما، محيطى است مايع، با تراکم کم، که در آن احياى دى‌اکسيدکربن (واکنش تاريکى فتوسنتز) انجام مى‌پذيرد.
سیستم انتقال الکترون تا حدود زیادی شناخته شده است. که شامل دو فتوسیستم I و II می باشد. توسط يک زنجيره مرکزى که بين واحدهاى اوليه دريافت‌کننده الکترون در دو سیستم نوری به هم ديگر متصل شده‌اند. به هم ديگر متصل شده‌اند.
سطح انرژی فتوسیستم I از فتوسیستم II بالاتر است.در واکنش های روشنایی ،دراین زنجیره انتقال الکترون ، در ازاء هر 10 – 8 فوتونی که توسط فتوسیستم I و II جذب می شود ، 3 کولکول ATP و 2 مولکول NADPH ساخته می شود که این مولکول ها در چرخه تاریکی فتوسنتز مصرف شده و صرف تثبیت یک مولکول Co2 می شوند.
در انتقال غيرچرخه‌اى الکترون هر دو سيستم نورى شرکت دارند. انتقال غيرچرخه‌اى با اکسيداسيون آب شروع شده، با توليد NADPH خاتمه مى‌يابد. در انتقال چرخه‌اى الکترون فقط سيستم نورى I شرکت دارد. حاصل آن توليد ATP در زنجيره انتقال الکترون II مى‌باشد
نیکوتین آمید آدنین دی نوکلئوتید فسفات که «ان اِی دی پی اچ» که کوتاه شدهٔ آن، (NADPH)می باشد، کوآنزیمی از قوى‌ترين احياءکننده‌‌ها (دهنده الکترون و تأمين‌کننده يون هيدروژن) در سيستم بيولوژيکى مى‌باشد. ATP در يک سيستم بيولوژيکى معرف انرژى قابل استفاده مى‌باشد. موقعى که بنيان فسفات از ATP جدا مى‌شود انرژى نيز آزاد مى‌شود. فسفات آزاد شده که داراى انرژى است به بعضى از مولکول‌ها متصل شده (فسفوريليزه شدن) و انرژى آنها را افزايش مى‌دهد و نيز حتى شرکت مولکول را در واکنش شيميائى بيشترى امکان‌پذير مى‌سازد.
جهت تبديل (Co۲)، به مواد آلى وجود NADPH و ATP هر دو ضرورى مى‌باشد.
